Er is een bridgeclub opgericht, die ons zo na aan 't hartje ligt,
die brengt toch zoveel mensen bij elkander.
't Is maandag, dinsdag, donderdag de dag waarop ik spelen mag.
Je speelt daar lekker bridge als bij geen ander.
Die Kleiburg-club bestaat alweer 5 jaar; hoe kreeg Ans Schot dit voor elkaar?
Bij onze club bemerk je al gauw, wie speelt er geel, of rood, of blauw,
want rang en stand daar moeten we mee leven.
Bij rood en geel voel ik me thuis, het blauw dat is zo ver van huis,
al blijft het diep van binnen wel ons streven.
Maar 't gaat tenslotte om 't plezier en daarom zingen we allen hier:
Soms is 't dat 't van streek geraak, als 'k weer eens een keer verzaak
en troef wanneer ik eigenlijk moet bekennen.
Als ik mij dapper heb geweerd, maar toch de manche weer heb versjteerd,
dan zou ik zo van tafel rennen.
Dan zak ik echt van schaamte door de grond; is bridgen voor een mens wel zo gezond?
Valt maandelijks weer op de mat het Nederlandse bridgeclub-blad
waarin hoe 't wel of niet moet staat beschreven.
En dan ontdek ik in een klap, dat ik er weer geen fluit van snap,
omdat het zo summier staat aangegeven.
Het gaar dan door me heen als een flits: is er eigenlijk nog wel leven na de bridge?
Er is een ding dat zeker is: dat ik het bridgen niet graag mis,
ik kan me daarvan wekelijks vergewissen.
Ook A maakt af en toe een fout, dat is wat ons in leven houdt;
Wij zouden echt dit spel niet willen missen.
En ligt een dikke down op onze weg, dan denk ik pech, pech, pech!
LBK, februari 1999